Broodtrommel

Het moet in het midden van de jaren veertig geweest zijn. Wijlen mijn vader was nog een jochie en mocht met zijn grote zus mee op schoolreisje. Hun moeder, mijn oma, had een lunchpakketje gemaakt en zijn zus, mijn tante, kreeg als oudste van de twee het beheer over de broodtrommel. Net na de oorlog was voedsel een schaars goed en het beheer over de broodtrommel was dus een belangrijke verantwoordelijkheid.
De bus was nog maar nauwelijks vertrokken of mijn vader vroeg aan zijn zus of hij een boterham mocht. Mijn tante had instructies van haar moeder, dat zij zuinig met het brood moest zijn en al gaan eten als de school nog in het zicht was paste daar natuurlijk helemaal niet bij. “Nee Wim, dat is voor straks” kreeg mijn vader dan ook te horen.
Toen de bus bij de attractie was aangekomen probeerde mijn vader het opnieuw. “Mag ik nu een boterham?” “Nee Wim, dat is voor straks.” Tussen het spelen door probeerde hij het opnieuw, en opnieuw was het antwoord “Nee Wim, dat is voor straks”. Terug in de bus: “Nee Wim, dat is voor straks”. Het eind van het liedje was dat ze met een volle broodtrommel thuiskwamen, waar hun moeder, mijn oma, al bezig was met het bereiden van de avondmaaltijd.
Natuurlijk was mijn vader een onverantwoordelijke korte-termijn-denker (vergeef me, pa) en was mijn tante de uiterst zuinige schatbewaarder. Maar door van zuinigheid een doel op zich te maken in plaats van een middel om een achterliggend doel te bereiken, is het achterliggende doel  uiteindelijk juist niet bereikt.
Dit verhaal is echt gebeurd. Althans, ik bewaar zoete herinneringen aan de smakelijke manier waarop mijn vader deze jeugdherinnering met ons deelde. Maar als u, lezer, een parallel ziet tussen mijn tante en sommige pensioenfondsbestuurders anno 2024 als het om indexeren gaat, kan ik u dat niet kwalijk nemen.

Nieuwsbrief 2024 – 08 25 februari 2024