De leverancier centraal

Toen ik twaalf jaar geleden ondernemer werd heb ik eerst een cursus ondernemen gevolgd. In die cursus leerde ik onder andere dat het verstandig is om de klant centraal te stellen. Je verkoopt niet je product; je verkoopt waar de klant behoefte aan heeft. Niet om politiek correct te zijn, maar om meer te verkopen. Een café verkoopt geen bier, wijn of fris; een café verkoopt een gezellige avond. Een café adverteert dus met gezelligheid. Als ik mijn auto naar de garage breng wil ik niet weten of er nieuwe banden op zitten of de olie is ververst of hoeveel tijd de monteur bezig is geweest; ik wil weten dat ik weer veilig kan rijden.

Ik heb die cursus ter harte genomen. Ik maak zelden een offerte met een uurtarief. In mijn offerte staat “Dit krijgt u en het kost zo veel”. Ik verslik mij wel eens in de tijd die ik ergens mee bezig ben, maar dat is dan mijn probleem. Bij zaken als het begeleiden van kandidaten voor de DNB bestuurderstoets werk ik zelfs op basis van no cure no pay. De klant huurt mij in om een positieve beschikking van DNB te krijgen. Dus is dat waar ik een rekening voor stuur. Wordt de klant afgewezen, dan heb ik niet geleverd wat de klant wilde hebben en stuur ik dus geen factuur. Ook al heb ik daar tijd en kosten in gestoken.

Let wel, dit is geen filantropie of schroom om een rekening te sturen aan een ontevreden klant. Het is een puur zakelijke afweging. Ik denk namelijk dat redeneren vanuit de behoefte van de klant de beste manier is om een gezond bedrijf neer te zetten.

De bouwers van de Wet toekomst pensioenen (WTP) hebben overduidelijk deze cursus gemist. Want deze wet is volledig gebouwd vanuit de belevingswereld van de leverancier. De standaard pensioenregeling is opgebouwd op basis van premie, rendement en risico. Rondom termen uit de beleggingswereld dus. Als er wordt gekeken hoe goed de pensioenregeling is, dan wordt er gekeken naar netto-profijt. Dat is een maatstaf voor de prestaties van een belegger. En als de deelnemer al eens in beeld is, dan is dat nog vanuit het standpunt van de leverancier. De deelnemer mag kiezen tussen (nu ja, iets zeggen over) de verschillende producten van de leverancier. Zelfs de interesse in de gemoedstoestand van de deelnemer is opgebouwd vanuit het standpunt van de leverancier. Want het gaat om het winnen van het vertrouwen, het imago van de sector dus.

Dit is geen egoïsme. De bouwers van de wet hebben oprecht het idee gehad dat ze het belang van de deelnemer dienen. Maar het is egocentrisme: denken vanuit het eigen standpunt zonder een poging zich in het standpunt van de ander te verplaatsen.

Bij Koopkrachtig Solidair Pensioen redeneren we anders. Wij beginnen namelijk bij de behoefte van de deelnemer. Nu hebben we het over een collectieve regeling; het gaat dus om een collectieve behoefte. Dat is een soort gemiddelde van de individuele behoeften. Voor echt individuele behoeften is er de derde pijler.

De collectieve behoefte is: kunnen doorleven op het niveau dat je gewend was toen je nog werkte. Hoeveel daarvoor nodig is, is goed in te schatten op basis van het salaris als werkende. Als het pensioen eenmaal is ingegaan, is die behoefte makkelijk vast te stellen: indexeren met de inflatie.

De basis van de regeling bij Koopkrachtig Solidair Pensioen is dus de behoefte van de deelnemer. En dan rekenen wij terug wat daarvoor nodig is. Daarmee rekenen wij dus precies de andere kant op als de bouwers van de Wet toekomst pensioenen.

Nieuwsbrief 2024 – 42 20 oktober 2024