Geen koopkrachtig pensioen? Nou en?

Ik sprak laatst iemand over Koopkrachtig Solidair Pensioen. Ik legde uit hoe wij pensioen weer zeker en koopkrachtig kunnen maken. Inhoudelijk geen speld tussen te krijgen.

Maar, vroeg hij mij, wie zit er op een koopkrachtig pensioen te wachten? De vakbonden hebben zich in 2019 en 2020 met pensioen beziggehouden en een pensioenakkoord gesloten. Zij hebben het idee, dat de Wet toekomst pensioenen een invulling is van hun afspraak en zijn al lang weer met andere zaken bezig. Van werkgevers hoeft het al helemaal niet. Zij zijn vooral geïnteresseerd in stabiele, bij voorkeur lage, premies en in rust in de tent. Zij zijn prima tevreden gesteld met de nieuwe wet. Voor fondsbesturen is de transitie naar het nieuwe stelsel een prestigeproject waarin ze kunnen scoren. Leveranciers van pensioenfondsen glunderen van de omzetstijging die ze uit de nieuwe wet kunnen halen. En de politiek heeft de bladzijde bestaanszekerheid omgeslagen en heeft al weer een hele stapel andere dossiers op het bord liggen.
Er zit dus niemand te wachten op een zeker en koopkrachtig pensioen. Ja, gepensioneerden zullen het willen. Maar die houden hun mond wel.

Ik viel even stil. Ik heb het idee, dat een regeling geen pensioen mag heten als het niet zeker en koopkrachtig is. Ik ging er zonder meer vanuit, dat iedereen die zich met pensioen bezighoudt dat ook op het netvlies heeft.

Ik weet niet of het zo is, dat een koopkrachtig pensioen voor veel mensen binnen de pensioenwereld helemaal niet belangrijk is. Wel zie ik, dat koopkracht in de discussie over pensioenen opvallend weinig aandacht krijgt. Niet dat er geen discussies over pensioenen plaatsvinden. Maar hoe vaak gaat het dan nog over koopkracht? Misschien laten gepensioneerden het allemaal wel veel te gemakkelijk gebeuren.

Nieuwsbrief 2024 – 10 10 maart 2024