Grensrechter

Ik ben grensrechter bij het voetbalteam van mijn jongste zoon. Het is mijn manier om op mijn eenenzestigste nog sportief mee te komen met een groep twintigers.

Natuurlijk ben ik tegelijk supporter. Ik vind mijn zoon het beste voetballen als hij linksback speelt. Waarom? Als grensrechter loop ik langs de linkerkant en is de eigen helft mijn terrein. Als hij linksback speelt, voetbalt hij dus vlak voor mijn neus. En die fraaie kapbeweging waarmee hij de tegenstander op een verkeerd been zet, ziet er van een meter afstand nu eenmaal veel beter uit dan wanneer hij diezelfde beweging maakt bij de cornervlag aan de andere kant van het veld.

Mijn zoon trekt zich daar overigens niets van aan. Hij voetbalt pal onder de neus van zijn vader even goed als aan de andere kant van het veld. En zo hoort het natuurlijk ook.  

Ik moet hieraan denken als ik de gespannen berichten zie over het invaren van de eerste fondsen en van alle fondsen daarna. Want veel fondsen willen juist wel vlak onder de neus van de camera veel beter presteren dan zonder camera.

De camera is natuurlijk gericht op het invaarmoment. Hoe verandert het pensioen van de laatste maand onder het oude regime naar de eerste maand onder het nieuwe regime? Dat is de invaarbonus en daarmee willen veel fondsen scoren. Communicatieafdelingen broeden al op prachtige juichberichten om op dat cameramoment naar buiten te kunnen brengen.

De camera is de komende weken gericht op de drie koplopers en dus niet op de 172 andere fondsen. Die 172 hoeven dus geen goede indexatie te bieden, want ze zijn toch niet in beeld. Sterker, hoe slechter ze nu presteren, hoe groter de kans op verbetering op hun cameramoment. We zien diverse fondsen dat nu ook openlijk communiceren. In iets andere woorden uiteraard.

De invaarbonus zal in de jaren na het invaren geleidelijk weer verwateren. Deskundigen schatten dat de invaarbonus na een jaar of vijf weer is verdampt in nieuwe achterstanden, doordat het nieuwe stelsel niet in staat is koopkrachtbehoud te realiseren voor gepensioneerden. Maar dat geeft niet, want daar staat geen camera op. Mocht er een keer wel een camera verschijnen, dan kunnen pensioenfondsen de slechte beurs de schuld geven. Dat is niet in het belang van de deelnemer, maar wel in het belang van een mooi plaatje op TV.

Zelf ben ik nooit zo goed geweest in cameragericht presteren. Net als mijn zoon op het voetbalveld, wil ik mijn prestatie niet laten afhangen van de camera. Als voormalig toezichthouder bij DNB presteerde ik op een constant niveau, of mijn baas nu keek of niet.

Ook bij Koopkrachtig Solidair Pensioen zijn we niet zo goed in cameragericht presteren. Als wij Koopkrachtig Solidair Pensioen kunnen realiseren, dan zal er indexatie en inhaalindexatie volgen. Maar dat zal het directe gevolg zijn van het indexatiebeleid van sociale partners en van de uitvoering daarvan door de fondsbesturen. Zij zullen het zijn die voor de camera de blijde boodschap mogen brengen.

Over tien jaar, als iedereen ons al lang weer vergeten is, zullen pensioenen onder Koopkrachtig Solidair Pensioen nog steeds koopkrachtig zijn. Maar daar zal geen camera bij staan. Want een sector waarin alles goed gaat en iedereen tevreden is, levert geen spannende TV op.

Nieuwsbrief 2024 – 50 15 december 2024