Wakker worden

Onlangs zag ik op een van de sociale media een kop uit De Telegraaf langskomen “Nieuw pensioen pakt voor grote groep nadelig uit: deze mensen moeten flink gecompenseerd worden”. Het ging over de groep mensen tussen 40 en 55 jaar die door de zogenoemde afschaffing van de doorsneesystematiek er flink in (verwacht) pensioen op achteruitgaan.

Ik keek eens naar de datum van het artikel. Ik keek nog eens naar de datum van het artikel. Het stond er echt: 6 november 2024!

Dit probleem was bij de wetsbehandeling in 2022 al volledig bekend. Afgezien van een paar mensen uit de oppositie, werd dat vooral gezien als een technische puzzel: hoe moesten de rekensommetjes voor compensatie van die groep eruitzien? Puur feitelijk is dit dus oud nieuws.

Het is niet voor het eerst dat ik na de zomer van 2024 een bericht zie waarin met grote schrik een al lang bekend aspect van de Wet toekomst pensioenen (WTP) als nieuws wordt gebracht.

Het lijkt wel of men zich nu pas realiseert dat een hele generatie van echt levende mensen straks opgescheept zit met een heel karig pensioen. En dat van iedereen offers gevraagd wordt om dit probleem – nee, niet te verhelpen – te verzachten.

Of dat deze wet de koopkrachtbelofte van het pensioenakkoord niet inlost.

Of dat pensioen heel onzeker wordt.

Of dat de transitie een (bijna) onmogelijke megaklus is.

Of dat – als straks de beurs weer eens een klapper naar beneden maakt – dertigminners hun hele pensioenpot kwijt kunnen zijn.

Het is opvallend hoe de psychologie werkt, ook op het hoogste niveau van onze democratie. Bij de wetsbehandeling waren er mensen die wezen op de nadelen. Zowel binnen als buiten het parlement. Er werd niet naar hen geluisterd. De tegenargumenten werden niet eens weerlegd. Belangrijk waren de politieke vermoeidheid (“We hebben hier al twaalf jaar over gediscussieerd”) en de namen van de instituten die zich als architect of supporter achter de nieuwe wet schaarden. We moesten door!

Nu de gevolgen van de nieuwe wet duidelijk worden uit de feitelijke transitieplannen, lijken verschillende mensen ineens wakker te worden en zich te realiseren wat er eigenlijk staat te gebeuren.

Het is verleidelijk om daar schamper over te doen, maar het overkomt ons allemaal wel eens. Wie heeft er niet ooit in de sfeer van het moment een impulsaankoop gedaan, een vakantieliefde gekust of iets anders gedaan waarvan je achteraf dacht: waarom heb ik dat gedaan?

Echt karakter laat je zien als je achteraf kunt toegeven dat je je vergist hebt. Je betaalt de prijs voor je vergissing, maar neemt wel de afslag de andere kant op.

Zouden politici dit karakter hebben? Het is nog niet te laat. Wij staan met Koopkrachtig Solidair Pensioen klaar om die afslag de andere kant op te realiseren. Ze kunnen toegeven dat ze zich vergist hebben door ons project te steunen. Het zou een ijzersterke indruk maken.

We maken het hen zelfs makkelijker. Want we laten de weg rechtdoor intact. Ze kunnen in het midden laten of ze zich vergist hebben, maar zeggen: we steunen de afslag de andere kant op voor iedereen die niet mee wil. Of als ze er ondanks alles nog steeds in geloven: we willen door en om tempo te maken laten we iedereen die niet mee wil graag achter in de afslag de andere kant op.

Wij roepen politici op om ons Koopkrachtig Solidair Pensioen project te steunen. Of ze nu altijd al tegen de WTP waren, bij nader inzien op hun schreden willen terugkomen of met alleen gelijkgestemden voort willen met de WTP.

Nieuwsbrief 2024 – 45 10 november 2024